نویسنده: سلطان علی نایبی
«معنویت قرآنی» این واژه غریب و مظلوم در ادبیات عرفانی معاصر.
در این زمانه همگان دم از عرفان و معنویت و خلوت می زنند امّا «آب در خانه و ما تشنه لبان می گردیم».
آن تنهایی پیامبر اعظم محمد مصطفی ص در غار حراء، و درد دل های علی ع در نخلستان کوفه،و مناجات حسین ع عصر عرفه و گریه های امام سجاد ع در نماز شب و دعایی که به ابوحمزه ثمالی می آموخت همه حاکی از عرفان و معرفتی اسلامی است که جای خود را به یک مشت اباطیل جدید الورود از خدایان دروغین هندی و یا تفکرات فلسفی توهم انگیز غربی داده است.
بسی جای تاسف است بر مسلمانانی که شدیداً نیازمند «معنویت» هستند اما «یار در خانه و ما گرد جهان می گردیم»... مسلمانی که در «معنویت » به دنبال «یوگا» و «ذن» و داستان های «کوئیلو» برود،هرگز نمی تواند بار گران «مسلمان بودنش» را به سلامت برساند...
